Ήταν πριν 12 χρόνια. Ο 48χρονος τότε Βασίλης Σαραντίδης κολυμπούσε στη θάλασσα όταν αισθάνθηκε κάτι σαν ένα ρεύμα να τον τραβάει προς τα δεξιά. Αυτό όμως που τον τραβούσε δεν ήταν ρεύμα, ήταν η πρώτη ένδειξη της νόσου Πάρκινσον. Σήμερα ο κ Σαραντίδης, είναι Πρόεδρος του Συλλόγου Παρκινσονικών Ασθενών Βορείου Ελλάδος και εξιστορεί την εμπειρία του με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά της Νόσου Πάρκινσον. «Ήμουν στο απόγειο της σταδιοδρομίας μου όταν ξαφνικά, εκεί που δεν το περίμενα , από μια αδυναμία που αισθάνθηκα στο αριστερό μου χέρι την ώρα που κολυμπούσα, διαγνώστηκε ότι είμαι στην αρχή της νόσου Πάρκινσον. Η ζωή μου άλλαξε . Παρότι τα φάρμακα που παίρνω μου εξασφαλίζουν μια καλή ποιότητα ζωής η κατάστασή μου δεν είναι πάντα σταθερή, άλλοτε μπορώ να κινηθώ και άλλοτε αισθάνομαι αδυναμία. Δεν στερούμαι τίποτα στη ζωή, κυκλοφορώ στο δρόμο, οδηγώ, και όταν αισθάνομαι αδυναμία προτιμώ να χαλαρώσω διαβάζοντας ή βλέποντας τηλεόραση. Πρόσφατα οι γιατροί μου είπαν ότι είμαι σε ένα μεταβατικό στάδιο και ότι περνάω στο δεύτερο από τα τέσσερα στάδια της νόσου» αναφέρει ο Σαραντίδης. Στο ιατρείο νόσου Πάρκινσον και κινητικών διαταραχών, που λειτουργεί στο νοσοκομείο Άγιος Δημήτριος της Θεσσαλονίκης εδώ και 29 χρόνια, υπάρχουν οι καρτέλες 1500 ασθενών με Πάρκινσον από τη Βόρεια Ελλάδα αλλά και από άλλες περιοχές της χώρας. «Ψυχή» του ιατρείου αυτού είναι η αναπληρώτρια καθηγήτρια νευρολογίας, Σεβαστή Μποσταντζοπούλου και η νευρολόγος επιμελήτρια ΕΣΥ, Ζωή Κατσαρού. «Το μεγαλύτερο κατόρθωμα της επιστήμης θα ήταν να βρεθεί ένα φάρμακο που θα αναστέλλει την εξέλιξη της νόσου. Τα φάρμακα που υπάρχουν σήμερα βοηθούν στα συμπτώματα αλλά δεν θεραπεύουν, απλώς εξασφαλίζουν καλύτερη ποιότητα ζωής για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Σημασία έχει οι ασθενείς με Πάρκινσον, παράλληλα με την φαρμακευτική θεραπεία να κάνουν και φυσιοθεραπείες» αναφέρει η κ Μποσταντζοπούλου.

Η κόκκινη τουλίπα

Η κόκκινη τουλίπα έχει επιλεγεί ως το σύμβολο της νόσου του Πάρκινσον, η οποία είναι μια χρόνια εκφυλιστική διαταραχή του νευρικού συστήματος, που επηρεάζει κυρίως την κίνηση. Συνήθως αρχίζει με ένα τρέμουλο στο ένα χέρι. Αργότερα εμφανίζονται κι άλλα συμπτώματα όπως η βραδύτητα και η δυσκαμψία στις κινήσεις με αποτέλεσμα να επηρεάζεται κάθε πτυχή της καθημερινότητας του ασθενούς Όπως επισημαίνεται σε ανακοίνωση του Τμήματος Πρόληψης και Προαγωγής της Υγείας της Διεύθυνσης Δημόσιας Υγείας και Κοινωνικής Μέριμνας της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας , η νόσος εμφανίζεται όταν περίπου το 75% των νευρώνων που παράγουν ντοπαμίνη σε μία περιοχή του εγκεφάλου που ονομάζεται μέλαινα ουσία, πεθαίνουν ή παρουσιάζουν αλλοιώσεις. Στις περισσότερες περιπτώσεις εμφανίζεται στην ηλικία των 50-60 ετών, ενώ η ακριβής αιτία δεν είναι μέχρι σήμερα γνωστή. Η νόσος προσβάλλει περίπου 2 στα 1.000 άτομα παγκοσμίως. Η συχνότητα της αυξάνεται με την ηλικία και προσβάλλει το 1% - 2% όλων όσων είναι άνω των 65 ετών. Αυτό το γεγονός, καθιστά την Πάρκινσον μία από τις τέσσερις πιο συνηθισμένες νευροεκφυλιστικές νόσους των ηλικιωμένων (η δεύτερη συχνότερη νευροεκφυλιστική διαταραχή μετά τη νόσο του Alzheimer). Υπολογίζεται ότι περίπου 6,3 εκατομμύρια άτομα σε όλο τον κόσμο υποφέρουν από τη νόσο. Επειδή η μέση διάρκεια της νόσου είναι περίπου 13 χρόνια τα άτομα που πάσχουν χρειάζονται την στήριξη τόσο του οικογενειακού όσο και του κοινωνικού περιβάλλοντος. Παράλληλα απαιτείται χρόνια φαρμακευτική θεραπεία αλλά και άλλου τύπου θεραπείες λόγω της πολυπλοκότητας της νόσου. Τα γεγονότα αυτά αντανακλούν μία πολύ σημαντική κοινωνική και οικονομική επιβάρυνση.

Τα δικαιώματα των ασθενών με Πάρκινσον

Σύμφωνα με τη «Χάρτα της Ευρωπαϊκής Εταιρείας για τη Νόσο Πάρκινσον» οι άνθρωποι που πάσχουν από τη νόσο έχουν το δικαίωμα να:

- Συμβουλεύονται γιατρούς με εξειδίκευση στη νόσο Πάρκινσον

- Να λαμβάνουν γνώση για σωστή διάγνωση

- Να έχουν πρόσβαση σε υπηρεσίες στήριξης και βοήθειας

- Να λαμβάνουν συνεχή φροντίδα

- Να παίρνουν μέρος στη διαχείριση/αντιμετώπιση της ασθένειάς τους

Το περιεχόμενο της χάρτας και ο αποτελεσματικός και κατάλληλος χειρισμός όλων των πρακτικών και μεθόδων, μπορεί να βελτιώσει την ποιότητα ζωής των ασθενών με Πάρκινσον και να μειώσει το κόστος και τον αντίκτυπό του στην Παγκόσμια Κοινότητα.